«5 αναγνωστικές προτάσεις για τις μέρες του εγκλεισμού» από την bookstagrammer Ιωάννα Πιάγκου
Οι μέρες της κοινωνικής απομόνωσης που διανύουμε, εκτός από πρωτόγνωρες – με ό,τι συναισθηματικά αυτό συνεπάγεται, είναι και μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία να ξεσκονίσουμε λιγάκι και τη βιβλιοθήκη μας. Οι πιστοί αναγνώστες εξάλλου δεν έχουν χάσει καιρό. Γνωρίζουν καλά ότι ένα βιβλίο ισούται με έναν καινούργιο φίλο, έναν πολύτιμο σύμμαχο τις δύσκολες ώρες. Αυτές είναι οι δικές μου προτάσεις για να κυλήσει λίγο πιο γρήγορα και ευχάριστα ο χρόνος.
Αν κάποιος ξέρει τι θα πει μοναξιά και πώς να νιώσει καλά ανάμεσα στους τοίχους της, αυτή είναι η Patti Smith. Στο αυτοβιογραφικό και άκρως γοητευτικό M Train (Κέδρος, 2018), η Smith μοιράζεται με το κοινό τις μεγάλες της αγάπες. Μιλάει για τον καφέ, τη λογοτεχνία και τα ταξίδια με πρόζα ποιητική, ενώ τα κείμενα συνοδεύουν διάσπαρτες φωτογραφίες που έχει τραβήξει η ίδια. Καταπληκτικό ανάγνωσμα, τόσο για εκείνους που έζησαν μέσα από τους στίχους της Smith, όσο και για εκείνους που θέλουν να τους γνωρίσουν.
Μετά την ιέρεια της μουσικής, ας μιλήσουμε για την ιέρεια της επιστημονικής φαντασίας. Η Ούρσουλα Λε Γκεν είναι ήδη γνωστή και αγαπημένη στους περισσότερους αναγνώστες. Εγώ την ανακάλυψα, κάπως αργά πρέπει να ομολογήσω, με το καταπληκτικό Στην άλλη πλευρά του Ονείρου (Αίολος, 2018). Ο Τζορτζ Ορρ βλέπει όνειρα που αλλάζουν την πραγματικότητα. Όσο φανταστικό ακούγεται κάτι τέτοιο, άλλο τόσο εφιαλτικό μπορεί να γίνει. Το βιβλίο, πέρα από την αναγνωστική απόλαυση, δίνει πρόσφορο έδαφος για προβληματισμούς πάνω στην ηθική της επιστήμης.
Μετά λύπης μου, έχω συνειδητοποιήσει πόσο παραγνωρισμένος είναι στο εγχώριο αναγνωστικό κοινό ο Daniel Chavarría. Ο Ουρουγουανός συγγραφέας που έζησε και έγραψε στην Κούβα, εκτός από εξαιρετικά δυνατή πένα, έχει και ένα διαολεμένο ταλέντο να δημιουργεί πολυδιάστατες υποθέσεις στα βιβλία του. Νομίζω ότι και αυτός είναι ο βασικός λόγος που τα μυθιστορήματά του δεν μπορούν να καταταχθούν εύκολα σε κάποιο συγκεκριμένο είδος. Είναι λίγο από όλα. Το Για τα μάτια σου (Opera, 2007) είναι από αυτές τις περιπέτειες που θα ενθουσιάσουν και τους πιο δύσκολους αναγνώστες.
Από τα προτεινόμενα δεν θα μπορούσε να λείπει ένα αμιγώς αστυνομικό βιβλίο. Οι Θάλασσες του Νότου (Μεταίχμιο, 2012) του Manuel Vázquez Montalbán μας μεταφέρουν στη μεταφρανκική Βαρκελώνη με τον ντεντέκτιβ Πέπε Καρβάλιο να αναλαμβάνει την επίλυση ενός φόνου. Για όσους δεν έχουν προηγούμενη επαφή με την πένα του Montalbán, οι Θάλασσες θα είναι μια αποκάλυψη. Η γραφή του είναι έντονα παραστατική, με διαλόγους, και πολλά λαογραφικά στοιχεία. Ο δε Καρβάλιο είναι με βεβαιότητα ο πιο εκκεντρικός ντετέκτιβ που θα βρείτε σε χάρτινο χαρακτήρα εκεί έξω. Αν και ο ίδιος δεν πολυσυμπαθεί τα βιβλία πια. Κάθε μέρα καίει και από ένα στο τζάκι του σπιτιού του.
Δέκα διηγήματα που διαδραματίζονται σε δέκα διαφορετικές πόλεις, περιλαμβάνονται στο βιβλίο της Ασλί Τουντς με τίτλο Η πόλη που αφήνω πίσω (εκδόσεις Παπαηλιού). Σε όλα κυριαρχεί το ρομαντικό στοιχείο, ενώ η γραφή έχει κάτι από το άρωμα του μαγικού ρεαλισμού. Οι χαρακτήρες των διηγημάτων είναι καλοδουλεμένοι, παρά την μικρή έκταση των κειμένων, αλλά την παράσταση κλέβουν οι περιγραφές των πόλεων. Μέσα από τις σελίδες του βιβλίου ο αναγνώστης περπατά στα στενά της Βαρκελώνης, περιπλανιέται στο Άμστερνταμ και βλέπει τον Βόσπορο από ένα μπαλκόνι. Ευκολοδιάβαστη και ταξιδιάρικη, η Πόλη που αφήνω πίσω, είναι ιδανική για τις έγκλειστες μέρες μας.