Antonia Pozzi, Ο θάνατος των αστεριών (δίγλωσση έκδοση)
εισαγωγή-μετάφραση: Άννα Γρίβα, Ευαγγελία Πολύμου
isbn 978-618-5551-19-3
σειρά: Υπνοβασίες
κατηγορία: Ξένη Ποίηση
υποκατηγορία: Ιταλοί Ποιητές
σελίδες 180
διαστάσεις 20,5 Χ 13 εκατοστά
«Να μην έχεις έναν Θεό
να μην έχεις ένα μνήμα
να μην έχεις τίποτα σταθερό
παρά μονάχα ζώντα πράγματα που ξεγλιστρούν»
Α. Π., «Κραυγή»
«Στο μεγαλύτερο μέρος τους, τα ποιήματα της Αντόνια Πότσι έχουν περιεχόμενο αυτοβιογραφικό, αποτυπώνοντας πολύ συχνά στιγμές ζωής και εικόνες φευγαλέες. Αυτές οι στιγμές ξεκινούν με την καταγραφή αναμνήσεων από τοπία και από τη σχέση της με τους γονείς της, διαπερνούν την εφηβεία της, που σημαδεύτηκε από τον έρωτά της για τον καθηγητή Τσέρβι, καθώς και από τη σχέση που για αρκετά χρόνια διατήρησε μαζί του, και φτάνουν μέχρι το τέλος της ζωής της, με σκηνές που παραπέμπουν συχνά στα ταξίδια της. Πέρ’ από όλους τους τόπους και τα πρόσωπα όμως που καταγράφονται, κυριαρχεί το εσωτερικό ταξίδι της Αντόνια στα βάθη του ευαίσθητου ψυχισμού της –τον οποίο κανείς δεν μπόρεσε να κατανοήσει (και αυτή η αίσθηση της μοναξιάς ίσως έφερε το πρόωρο τέλος της)– καθώς κι ένας στόχος σχεδόν μεταφυσικός: η αποκάλυψη της κρυμμένης αρμονίας των πραγμάτων».
Η Αντόνια Πότσι (Μιλάνο, 1912-1938), είναι μια ιδιαίτερη περίπτωση των ιταλικών γραμμάτων, όχι όμως με την έννοια του ιδιόμορφου που θέτει όρια στον εαυτό του και στην εκτίμηση της αξίας του, αλλά με την έννοια του χαρισματικού, που μπόρεσε να ξεπεράσει τα επιμέρους λογοτεχνικά ρεύματα της εποχής και τις επιρροές που δέχθηκε, και να ακολουθήσει μια ξεχωριστή πορεία, δημιουργώντας από μόνο του μια σχολή χωρίς προγόνους και επιγόνους. Η Πότσι αυτοκτόνησε στα 26 της χρόνια, αφήνοντας πίσω της τετράδια/ημερολόγια που περιείχαν πάνω από 300 ποιήματα. Τα ποιήματά της έγιναν γνωστά σε μεταθανάτιες εκδόσεις, ενώ τις τελευταίες δεκαετίες υπάρχει ένα έντονο ενδιαφέρον για το έργο της τόσο στην Ιταλία όσο και στο εξωτερικό. Η ποίηση της Πότσι χαρακτηρίζεται από έναν έντονο λυρισμό, από μια βαθύτατη μεταφυσική αίσθηση της πραγματικότητας, που μετατρέπει τον κόσμο σε ένα μαγικό σύμπαν ομορφιάς, αλλά και από την ευαισθησία ενός ψυχισμού που δυσκολεύεται να προσαρμοστεί στη σκληρότητα των ανθρώπων.